Dotyk przywracający życie

Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i oddając pokłon, prosił: ?Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie?. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim.
Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: ?Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa?.
Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: ?Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła?. I od tej chwili kobieta była zdrowa.
Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: ?Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi?. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała.
Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.

Uzdrowienie kobiety i wskrzeszenie dziewczynki. 12 lat tracenia życia. Dzień po dniu. I śmierć, która zawsze przychodzi za wcześnie. Tam można znaleźć Nauczyciela. Pośród tłumu, który na niego naciskał, a tylko ta kobieta odzyskała życie. Tam można spotkać Jezusa. W pełnych kościołach, wypełnionych niedowiarstwem. On przechodzi. Zawsze jest wśród. Większość Go dotyka, a nie o dotyk tu chodzi. On jest pośród nas po to, by Go spożywać, by karmić się Życiem. A często zostaje w tabernakulum, nie przyjęty. Może musi się wypełnić czas. Może jeszcze kolejne 12 lat życia w śmierci. „Na starość zdąże.” Obyś zdążył… Pośród wyschniętego życia, pośród zgiełkliwego tłumu, który potrafi tylko drwić, On przywraca Życie, mimo wszystko.