Aniołowi Kościoła w Sardes napisz

¹ Aniołowi Kościoła w Sardes napisz:
To mówi Ten, co ma Siedem Duchów Boga i siedem gwiazd:
Znam twoje czyny:
masz imię, [które mówi], że żyjesz,
a jesteś umarły.
² Stań się czujnym i umocnij resztę, która miała umrzeć,
bo nie znalazłem twych czynów doskonałymi wobec mego Boga.
³ Pamiętaj więc, jak wziąłeś i usłyszałeś,
strzeż tego i nawróć się!
Jeśli więc czuwać nie będziesz, przyjdę jak złodziej,
i nie poznasz, o której godzinie przyjdę do ciebie.
⁴ Lecz w Sardes masz kilka osób, co swoich szat nie splamiły;
będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godni.
⁵ Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca,
i z księgi życia imienia jego nie wymażę.
I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.
⁶ Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Sardes. Stolica królestwa, śniące o dawnej sławie Krezusa. Kościół sprawiający wrażenie zdrowego a wewnątrz martwy. Sardes to też miasto Kybele, hołdujące zniewieściałości i rozwiązłości. W tym Kościele fasada pobożnych praktyk, statystyk, festynów na cześć wizytacji biskupich zasłania rozkład i duchową śmierć. To Kościół wiary jedynie kulturowej, Kościół wierzący, ale nie-rozumnie i rozumujący nie-wiernie. A duch ludzki wznosi się ku kontemplacji prawdy na dwóch skrzydłach. Tak rodzi się zabobon i infantylizm wiary. Wiara taka oparta na Wielkosobotnim koszyczku często prosi o chrzest bo dziecko kaszle, lub bo „tak wypada”, albo też chce przyjąć bierzmowanie „żeby ksiądz nie robił problemów przed ślubem”. Kościół w Sardach nie zauważa spadku zaangażowania młodych w życiu parafii mino tylu lat katechezy i „świetnych” programów duszpasterskich. Taki Kościół zadowala się statystyką, która pokazuje, że w końcu nie jest tak źle. Ten Kościół nie pyta katechetów co myślą o lekcjach w szkole, ale pisze listy sławiące „mistagogiczny charakter szkolnej katechezy”. Ten Kościół nie dostrzega wewnętrznej śmierci… Ten Kościół to Ci, którzy się boją napominać bliskich kiedy ci idą prosto do piekła. W imię wolności i tolerancji nasi synowi i córki, bez sprzeciwu rodziców mieszkają razem trwając w śmierci. Wezwany jest więc do czuwania. Do tęsknoty serca. Do rozpięcia swojej nadziei między narodzeniem Chrystusa a Jego ponownym przyjściem.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.