Lustro Ewangelii

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

Wy zaś nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten, który jest w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Jeśli Ewangelia jest lustrem, to w dzisiejszym fragmencie przeglądamy się szczególnie my, księża. My, uczeni w Piśmie, studiujący filozofię i teologię, którzy tak często mówimy a nie czynimy, wiążemy ciężary wielkie a sami palcem ich dotknąć nie chcemy. Lubimy zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła. Nie naśladujcie naszych uczynków, wypełniajcie słowa. To ważne, gdy słyszymy o tych ludziach Kościoła, którzy upadli. Czasem są to „fakty” wyssane z palca. Przypominają mi się słowa Prymasa Tysiąclecia świadomego, że zostanie uwięziony.

„Gdy będę w więzieniu, a powiedzą wam, że Prymas zdradził sprawy Boże ? nie wierzcie. Gdyby mówili, że Prymas ma nieczyste ręce ? nie wierzcie. Gdyby mówili, że Prymas stchórzył ? nie wierzcie. Gdy będą mówili, że Prymas działa przeciwko narodowi i własnej Ojczyźnie ? nie wierzcie. Kocham Ojczyznę więcej niż własne serce i wszystko, co czynię dla Kościoła, czynię dla niej.?

A nawet jeśli któryś z księży upadnie. Zawsze ma prawo do Miłosierdzia. Jedno jest lustro w którym ma przeglądać się Kościół to zwierciadło Ewangelii. Inne często krzywe medialne zwierciadła, mające jedynie słuszne recepty na naprawę Kościoła, mogą tylko krzywo odbijać rzeczywistość. Jedna jest miara. I gdyby przejmować się medialnymi wytycznymi, to w żadnym kościele od bazyliki świętego Piotra w Rzymie po kaplice w afrykańskim buszu, nikt nie usłyszałby homilii, ani pouczenia w konfesjonale. My księża nie jesteśmy idealni. Upadamy, powstajemy, walczymy ze swoimi wadami. „Uczynków ich nie naśladujcie, zachowujcie wszystko, co wam polecą”. I dlatego bardziej lub mniej świadomi swojego niedorastania do Ewangelii, mamy prawo i obowiązek wołać o nawrócenie. O nawrócenie siebie i innych.

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi