Kiedy milknie Słowo

Wielka Sobota. Wielka cisza przy grobie zmarłego. Kościół milknie, gdy zabito Słowo. Ktoś przyjdzie tylko poświęcić jajka, ktoś zdziwi się, że nie ma Mszy, a inny będzie chciał się wyspowiadać. A Kościół milczy jakby nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Bóg, choć pogrzebany, znów przechadza się po ogrodzie, jak na początku w porze powiewu. Przysłonięty białym welonem, skrywający oblicze Bóg łagodnego powiewu. Świątynie pogrążone w ciszy skrywają dynamizm Boga. „Zstąpił do piekieł” wyznajemy każdej niedzieli, nie zdając sobie sprawy z aktualności tej tajemnicy. Bóg schodzi na samo dno, by wydobyć człowieka. „Abraham rozradował się, gdy ujrzał Mój dzień”. Oczekiwanie spotyka się z wypełnieniem. Wreszcie wszystko staje się jasne. Zapowiedź potomstwa z raju i goście u Abrama; baranek na wzgórzu Moria i Oblubieniec z Pieśni nad Pieśniami. Jezus prowadzi orszak błogosławionych czekających spełnienia. U bram nieba wybiega Ojciec. Aniołowie nie poznają ludzkiego poranionego Boga. „Abba”, Tatusiu spójrz na nich przez rany na moich dłoniach i stopach, do końca ich umiłowałem. „Dla Jego bolesnej męki, miej miłosierdzie…” A w kościele proboszcz przygotowuje Paschał, ktoś trzaska drzwiami, inny nie wejdzie bo już „oświęcił” jajka. I tylko jakaś babcia, która widzi więcej przesuwa paciorki koronki: ” (…) miej miłosierdzie dla nas i całego świata”.