List zza grobu

List zza grobu

 

tekst ze strony krucjata.org.pl, wytłuszczenia moje. Był on publikowany we fragmentach w miesięczniku ?Egzorcysta? i dwumiesięczniku ?Miłujcie się?.

 

Wstęp

Bóg komunikuje się z człowiekiem na wiele sposobów. Pismo św., poza tym, że jest Wielkim Listem Boga do ludzi napisanym i przekazanym przez osoby z autorytetem, opisuje wiele boskich sposobów komunikowania się za pomocą wizji, nie wyłączając snów. Bóg nadal ostrzega za pośrednictwem snów. Dzieje się to w ten sposób, że sny nie zawsze są zwyczajnymi snami.

„List zza grobu” ukazał się najpierw w książce zawierającej objawienia i proroctwa, razem z innymi relacjami. Dopiero Ojciec Bernhardin Krempel CP, Doktor Teologii opublikował go oddzielnie i użyczył mu więcej autorytetu udowadniając, w przypisach, absolutną zgodność listu z Nauką Katolicką.

W „Dodatku” zawarte są uzupełniające wyjaśnienia dotyczące piekła. Pierwszy punkt prezentuje dwie prace, które w różny sposób dochodzą do tego samego wniosku, że piekło powinno istnieć i rzeczywiście istnieje. W następnych punktach jest pokazane w skrócie, jakiego rodzaju ludzie podążają w kierunku piekła oraz jakie są sposoby, które mamy do dyspozycji, aby uchronić się przed największym niebezpieczeństwem w życiu, strąceniem do piekła.

W taki sposób kończy się ta praca, mniej alarmująco a bardziej uspokajająco.

Wśród zapisków pozostawionych przez młodą kobietę, która zmarła w pewnym klasztorze jako zakonnica, znaleziono następujące zeznanie:

„Miałam przyjaciółkę. To znaczy, byłyśmy sobie wzajemnie bliskie jako przyjaciółki i koleżanki w biurze M.

Później, kiedy Ania wyszła za mąż, nigdy jej już nie widziałam. Od czasu kiedy się poznałyśmy, wytworzyła się między nami więź, będąca w gruncie rzeczy, raczej życzliwością niż przyjaźnią.

Z tego powodu za bardzo nie tęskniłam za nią, kiedy po zawarciu małżeństwa przeprowadziła się do eleganckiej dzielnicy willowej, daleko od mojego domu.

Kiedy jesienią 1937 roku spędzałam wakacje nad Jeziorem Garda, moja matka napisała do mnie w połowie września, „Wyobraź sobie, że Ania N. zmarła. Straciła życie w wypadku samochodowym. Wczoraj pochowano ją na cmentarzu w W.”

Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Wiedziałam, że Ania nigdy nie była należycie religijna. Czy była przygotowana, gdy Bóg ją nagle wezwał? Następnego ranka, uczestniczyłam we Mszy św., która była za nią odprawiana w kaplicy pensjonatu, gdzie mieszkałam. Modliłam się żarliwie o jej wieczny spoczynek i w tej samej intencji ofiarowałam Komunię św.Lecz cały dzień czułam się chora i to uczucie choroby coraz bardziej narastało w ciągu dnia.

Tamtej nocy spałam niespokojnie. Obudziłam się nagle słysząc coś, co brzmiało jakby trzaśnięcie drzwiami mojej sypialni. Zapaliłam światło. Zegar obok łóżka wskazywał dziesięć minut po północy; jednak nic nie zauważyłam. Nie było żadnego hałasu z wyjątkiem szumu fal Jeziora Garda rozbijających się monotonnie o mur ogrodu w pobliżu pensjonatu. Nie słyszałam wcale wiatru.

Budząc się odniosłam jednak wrażenie, że oprócz trzaśnięcia drzwiami dał się słyszeć jakby jakiś dźwięk. Brzmiał on jak wiatr, który zwykle słyszałam w moim dawnym biurze, gdzie mój kierownik, kiedy miał zły humor, rzucał mi na biurko listy od natrętów.

Sprawdziłam czy jest już czas, że powinnam wstać. Ach! to nic oprócz wybryku mojej wyobraźni wywołanego wiadomością o jej śmierci.

Odwróciłam się, odmówiłam kilka „Ojcze Nasz” za dusze zmarłych i zasnęłam znowu.

Śniłam wtedy, że obudziłam się o 6.00 rano, aby pójść do kaplicy w pensjonacie. Kiedy otworzyłam drzwi sypialni, nadepnęłam na pakunek, który zawierał kartki jakiegoś listu. Podniosłam je i rozpoznałam pismo Ani, a okrzyk był moją pierwszą reakcją.

Drżąc, trzymałam kartki w dłoniach. Przyznaję, że byłam tak wstrząśnięta, iż nie mogłam nawet odmówić „Ojcze Nasz”. Prawie się dusiłam. Nie mogłam nic lepszego zrobić niż wyjść na zewnątrz. Spięłam więc pospiesznie włosy, włożyłam list do kieszeni i szybko wyszłam z budynku.

Gdy byłam już na zewnątrz, wspięłam się na wzgórza idąc bardzo krętą ścieżką i mijając oliwki, drzewa laurowe oraz posiadłości willowe, z dala od powszechnie znanej drogi „Gardesana”.

Ranek wstał promieniście. W inne dni miałam zwyczaj zatrzymywać się po każdych stu krokach, oczarowana wspaniałym widokiem, który mi oferowały jezioro i dostojnie piękna Wyspa Garda. Delikatny błękit wody orzeźwiał mnie; i jak dziecko patrzy podziwiając swojego dziadka, tak ja patrzyłam z podziwem młodego człowieka na tamtą szarą Górę Baldo, która wyrastała po drugiej stronie jeziora, wznosząc się od 64 m nad poziomem morza do wysokości 2200 metrów.

Dzisiaj, nie miałam oczu dla tego wszystkiego. Idąc przez kwadrans, pozwoliłam sobie machinalnie usiąść nad brzegiem opierając się o dwa cyprysy, gdzie dzień wcześniej czytałam z wielką przyjemnością „Pannę Teresę”. Po raz pierwszy widziałam w cyprysach symbol śmierci, rzecz, na którą nigdy nie zwracałam większej uwagi na południu, gdzie tak często się je spotyka.

Wyciągnęłam list. Brakowało podpisu. Jednak bez najmniejszej wątpliwości było to pismo Ani. Bez spiralnego dużego „S” i tego francuskiego „T”, które zwykle irytowały pana G.

Styl nie był jej. Nie był taki jak było to w jej zwyczaju. Ona dobrze wiedziała jak rozmawiać i śmiać się z tymi niebieskimi oczami i wdzięcznym nosem.

Tylko kiedy rozmawialiśmy o sprawach religijnych stawała się zgryźliwa i wpadała w ten nieuprzejmy ton jak w tym liście. (Teraz sama weszłam w ten sam podekscytowany ton).

Oto on
List zza grobu od Ani V.,

słowo w słowo, tak jak go czytałam we śnie:

„Klaro! Nie módl się za mnie! Jestem potępiona. Jeśli Ci to mówię i jeżeli podaję Ci szczegółowe informacje dotyczące pewnych okoliczności mojego potępienia, nie myśl, że czynię to z przyjaźni. Tutaj nikogo już więcej nie kochamy. Wykonuję to jako „część tej Siły, która zawsze chce zła, a zawsze czyni dobro”.

Prawdę mówiąc, chciałabym również Ciebie widzieć tu, gdzie pozostanę na zawsze. (1)

Nie bądź zaskoczona moją intencją. Tutaj wszyscy myślimy w ten sam sposób. Nasza wola skamieniała w złu * w tym, co wy nazywacie złem. Nawet jeżeli czynimy coś „dobrego”, jak ja teraz otwierając Ci oczy na temat piekła, nie robimy tego z dobrą intencją. (2)

Pamiętasz jeszcze:

Minęły 4 lata od czasu jak się poznałyśmy w M. Miałaś 23 lata i już pół roku pracowałaś w biurze kiedy tam przyszłam.

Wiele razy wybawiałaś mnie z kłopotów; często dawałaś mi dobrą radę. Ale czym jest to, co nazywa się „dobrem”!

Chwaliłam wtedy twoją „dobroczynność”. To śmieszne… Twoja pomoc wypływała z czystej ostentacji, jak ja już wcześniej podejrzewałam.

Tutaj nie rozpoznajemy dobra w nikim!

Znałaś moją młodość. Teraz wypełnię pewne luki.
Według planów moich rodziców nie miałam nigdy istnieć. Byli oni beztroscy przyczyniając się do mojego nieszczęsnego poczęcia.

Moje dwie siostry miały już 15 i 14 lat, kiedy przyszłam na świat. Chciałabym się nigdy nie narodzić! Chciałabym móc się unicestwić i uciec od tych mąk! Byłoby to nieporównywalną przyjemnością, gdybym mogła przestać istnieć tak, jak ubranie spalone na popiół przestaje istnieć. (3) Lecz konieczne jest, abym istniała; jest konieczne, żebym była taką jaką siebie uczyniłam, z całym złem, jakie tkwiło we mnie na końcu mojego życia.

Kiedy moi rodzice, jeszcze samotni, przeprowadzili się ze wsi do miasta, utracili kontakt z Kościołem.

Tak było lepiej.

Utrzymywali oni przyjacielskie stosunki z osobami, które porzuciły Religię. Spotykali się na tańcach i skończyło się na tym, że „musieli” się pół roku później pobrać.

Podczas ślubu tylko kilka kropel wody święconej spadło na nich, właściwie tylko po to, aby przyciągnąć moją matkę na niedzielną Mszę kilka razy w roku.
Ona nigdy nie nauczyła mnie prawidłowo się modlić. Wyczerpywała wszystkie swoje siły w troskach dnia codziennego, nawet wtedy, gdy sytuacja nie była zła.

Słowa takie jak modlitwa, Msza, woda święcona, kościół, piszę jedynie z głębokim wstrętem i nieporównywalną odrazą. Głęboko nienawidzę tych, którzy uczęszczają do kościoła, zarówno ludzi jak i w ogóle rzeczy z nim związanych.

Wszystko powraca, aby nas dręczyć. Każde zrozumienie otrzymane w chwili śmierci, każde wspomnienie z życia, które znamy, przemienia się w palący płomień. (4)

I wszystkie te wspomnienia ukazują nam smutną stronę tych łask, które odrzuciliśmy. Jak nas to dręczy! Nie jemy, nie śpimy, ani nie chodzimy na własnych nogach. Duchowo przykuci, my potępieńcy przyglądamy się przerażeni naszemu niedoskonałemu życiu, wyjąc i zgrzytając zębami, dręczeni i wypełnieni nienawiścią.

Czy mnie słyszysz? Tutaj pijemy nienawiść jak wodę. Nienawidzimy siebie nawzajem. (5)

Chcę, abyś zrozumiała, że bardziej niż cokolwiek nienawidzimy Boga.

Tamci błogosławieni w niebie powinni Go kochać, ponieważ stale Go widzą w Jego najbardziej majestatycznym pięknie. To czyni ich szczęśliwymi nie do opisania. My to wiemy, a ta wiedza nas rozwściecza. (6)

Ludzie na ziemi, którzy poznają Boga poprzez Jego stworzenia i Jego Objawienie, mogą Go kochać, ale nie są zmuszeni, aby tak czynić.

Wierzący * mówię to z wściekłością * który kontempluje i rozmyśla o Ukrzyżowanym Chrystusie będzie Go kochał.

Lecz dusza, do której zbliża się Bóg, jako straszny Mściciel i Sędzia, ponieważ został przez nią odrzucony, nienawidzi Go tak, jak my Go nienawidzimy. (7) Nienawidzi Go całą siłą swej złej woli. Nienawidzi Go wiecznie, ze względu na fakt, że zakończyła swoje ziemskie życie odrzucając Boga. I ta przewrotna wola nigdy nie będzie cofnięta, ani my jej nigdy nie cofniemy.

Czy pojmujesz teraz dlaczego piekło powinno być wieczne? Ponieważ nasza zatwardziałość nigdy nie topnieje, nigdy się nie kończy.

Zmuszając się, muszę dodać, że Bóg jest nadal miłosierny wobec Ciebie. Powiedziałam „zmuszam się”. Powód jest taki; pomimo, że piszę ten list, nie jest możliwe, abym kłamała, chociaż chciałabym. Piszę na tym papierze wiele informacji sprzecznych z moją wolą.

Również potok obelg, który chciałabym wyrzucić z siebie, muszę połknąć.

Bóg był dla was miłosierny nie pozwalając naszej woli, aby spowodowała to wszystko zło, które pragnęlibyśmy uczynić. Gdyby nam pozwolił, zwiększylibyśmy niezmiernie naszą winę i karę. Pozwolił nam umrzeć przedwcześnie * tak jak to stało się ze mną * lub wprowadził łagodzące okoliczności.

Nawet teraz On jest miłosierny i nie zmusza nas, abyśmy się do Niego zbliżali, zatem pozostajemy w tej odległej części piekła, która zmniejsza nasze męki. (8)

Każdy krok bliżej Boga przyniósłby mi większe cierpienia niż ty byś odczuwała chodząc tuż przy ogniu.

Byłaś przestraszona kiedy pewnego razu powiedziałam Ci, gdy spacerowałyśmy, co ojciec powiedział mi na kilka dni przed moją Pierwszą Komunią św. 

„Troszcz się o to, maleńka Aniu, że dostajesz piękną sukienkę, reszta nie jest niczym innym jak tylko oszustwem.”

Prawie się zawstydziłam z powodu twojego zaskoczenia. Teraz się z tego śmieję. Najlepszą częścią tego oszustwa było pozwolenie na przystępowanie do Komunii tylko dzieciom w wieku lat dwunastu. Do tego czasu już właściwie zdążyłam posiąść przyjemności tego świata i Religię umieściłam na końcu, za tym wszystkim, tak więc nigdy nie traktowałam Komunii poważnie.

Nowy zwyczaj pozwalania dzieciom na przyjmowanie Komunii w wieku 7 lat rozwściecza nas. Staramy się znaleźć wszystkie możliwe sposoby uniknięcia tego, starając się przekonać ludzi, że aby udzielać dziecku Komunii powinno ono mieć zrozumienie. Jest konieczne, aby popełniły przedtem jakieś grzechy śmiertelne. „Biały” Bóg będzie mniej szkodliwy, niż kiedy jest przyjmowany z wiarą, nadzieją i miłością, owocami Chrztu * pluję na to wszystko * jeszcze tak żywe w sercu dziecka.

Pamiętasz, że już miałam ten sam pogląd na ziemi?

Wracając do mojego ojca. Jak Ci opowiadałam, on tak bardzo kłócił się z moją matką, że bardzo wstydziłam się tego. Ach! co to jest wstyd? Śmieszna rzecz! Dla nas wszystko to jest obojętne.

Moi rodzice nigdy dłużej nie spali w tej samej sypialni. Ja spałam z matką, a mój ojciec w sypialni obok naszej, gdzie mógł wchodzić o dowolnej godzinie w nocy. Pił dużo i wydawał wszystkie nasze dochody. Moje siostry były służącymi i potrzebowały swoich pieniędzy, więc moja matka zaczęła pracować. W ostatnim roku jej gorzkiego życia ojciec bił ją wiele razy, ponieważ nie dawała mu pieniędzy. Dla mnie był zawsze bardzo dobry. Pewnego dnia, opowiadałam Ci to wszystko, a Ty byłaś zgorszona moim kaprysem – co Cię nie gorszyło we mnie? Pewnego dnia zwróciłam dwukrotnie nowe buty, ponieważ ich kształt nie był wystarczająco nowoczesny. (9)

Tej nocy, w której apoplexia ugodziła śmiertelnie mojego ojca, wydarzyło się coś o czym nigdy Ci nie mówiłam, ponieważ obawiałam się nagany z twojej strony. Dziś powinnaś to wiedzieć. Jest to pamiętny fakt, ponieważ był to pierwszy raz kiedy moi okrutni kaci duchowi się ujawnili.

Spałam w sypialni matki. Jej regularny oddech oznaczał głęboki sen.

Nagle usłyszałam kogoś wypowiadającego moje imię. Głos całkowicie nieznany mruczał: „Co się stanie, jeśli twój ojciec umrze?”

Nie kochałam już więcej mojego ojca od czasu kiedy zaczął znęcać się nad matką. W zasadzie, ja już nikogo nie kochałam: przyczepiałam się tylko do kogoś, kto był jeszcze dla mnie dobry. Miłość bez naturalnego celu istnieje tylko w duszach, które żyją w stanie łaski. A ja w nim nie byłam.

Odpowiedziałam tak temu tajemniczemu pytającemu:

„Na pewno nie umrze.”

Po krótkiej przerwie, usłyszałam to samo dobrze zrozumiałe pytanie, nie martwiąc się, aby wiedzieć skąd ono pochodzi.

„Bynajmniej! on nie umiera!” pomyślałam bezczelnie.

Po raz trzeci zostałam zapytana: „Co się stanie, jeśli twój ojciec umrze?

Nagle błysnęło w moim umyśle, jak mój ojciec często wracał do domu pijany, złorzecząc matce i jak zawstydzał nas wobec sąsiadów i przyjaciół!

Wtedy krzyknęłam z zawziętością:

„Tak, to jest to na co zasługuje! Mam nadzieję, że umiera!”

Potem, wszystko ucichło.

Następnego ranka, kiedy matka poszła pościelić łóżko ojca, zastała drzwi zamknięte. Około południa otwarto je siłą. Ojca znaleziono wpół ubranego na łóżku * martwego, bez życia. Prawdopodobnie szukając piwa na strychu przeziębił się. Chorował przez długi czas. (Czy Bóg uzależniłby swoją decyzje od woli dziecka, któremu ten człowiek okazywał dobroć, aby podarować mu więcej czasu i dać szansę nawrócenia?)
Marta K. i Ty nakłoniłyście mnie, abym wstąpiła do „Stowarzyszenia Młodych Kobiet”. Nigdy Ci nie mówiłam, że traktowałam instrukcje tych dwóch dyrektorek, Pań X., zupełnie rozrywkowo. Uważałam te zabawy za bardzo wesołe. Jak już wiesz, bardzo szybko zajęłam w nim ważną pozycję. To mi pochlebiało. Również wszystkie te wycieczki zadowalały mnie mimo, że czasami kończyły się pójściem do Spowiedzi i Komunii. Właściwie nie miałam nic do wyznania. Myśli i uczucia nie nachodziły mnie wtedy. Do rzeczy gorszych nie byłam jeszcze dojrzała.

Upomniałaś mnie pewnego dnia: „Ani, jeżeli nie będziesz się więcej modlić, to będziesz stracona”. Rzeczywiście modliłam się bardzo mało; było to zawsze przeciwko mojej woli.

Miałaś niewątpliwie powód, aby to powiedzieć. Wszyscy ci, którzy płoną w piekle nie modlili się, albo nie modlili się wystarczająco. Modlitwa jest pierwszym krokiem w kierunku Boga. Zawsze jest decydująca. Przede wszystkim modlitwa do Tej, Która jest Matką Chrystusa, Której Imienia nie zezwala się nam wymawiać. Nabożeństwo do Niej odciąga niezliczone dusze od diabła; dusze, których grzechy nieomylnie wepchnęłyby ich w jego ręce.

Z wściekłością piszę, będąc zmuszoną do tego: modlitwa jest najłatwiejszą rzeczą, którą można robić na ziemi. Prawdę mówiąc, jest to najłatwiejsza droga, jaką dał nam On do zbawienia.

Tym, którzy modlą się stale, Bóg daje ciągle po trochu tak wiele światła i umocnienia, że nawet tonący grzesznik może być przez modlitwę ostatecznie wyciągnięty, nawet jeśli zanurzył się w błocie po szyję.

W ostatnich latach mojego życia, zupełnie się nie modliłam; w ten sposób byłam pozbawiona łask, bez których nikt się nie może zbawić.

Tutaj już nikt nie otrzymuje żadnej łaski. Nawet jeżeli byśmy ją otrzymali, odrzucilibyśmy ją z nienawiścią. Wszystkie wahania ziemskiego życia skończyły się i są poza nami.
W ziemskim życiu człowiek może przechodzić ze stanu grzechu do stanu łaski. Ze stanu łaski może popaść w stan grzechu. Często upadałam przez słabość; rzadko przez zamierzoną złość. Wraz ze śmiercią ta niestałość, „tak” lub „nie”, upadanie i powstawanie, kończy się. Wraz ze śmiercią każdy przechodzi w swój stan końcowy, stały i nieodwracalny.

Kiedy ktoś się starzeje jego skoki stają się coraz słabsze. To prawda, że aż do śmierci można nawrócić się do Boga lub odwrócić się od Niego. Jednak w chwili śmierci człowiek decyduje ostatnim poruszeniem swojej woli mechanicznie, w ten sam sposób w jaki był przyzwyczajony w swoim życiu.

Dobre lub złe przyzwyczajenie staje się drugą naturą. Ono ciągnie go za sobą w ostatniej chwili. W ten sposób również ja byłam ciągnięta. Żyłam całe lata zdala od Boga. Konsekwentnie, podczas ostatniego wezwania ze strony łaski, podjęłam decyzję przeciw Bogu. Nie dlatego, że popełnienie tak wielu grzechów było dla mnie zgubne, ale dlatego, iż nie chciałam się już poprawić.

Ponadto, irytowałaś mnie upominając, abym uczęszczała na kazania i czytała pobożne książki. Tłumaczyłam się zawsze brakiem czasu. Czy miałam zwiększyć jeszcze bardziej moją wewnętrzną niepewność robiąc takie rzeczy?

Kiedy dotarłam do tego krytycznego punktu, krótko przed moim opuszczeniem „Stowarzyszenia Młodych Kobiet”, byłoby mi już bardzo trudno prowadzić inne życie. Stawiając czoła mojemu nawróceniu nie dostrzegałaś, że został wzniesiony ogromny mur. Wyobrażałaś sobie, że moje nawrócenie będzie takie łatwe, kiedy powiedziałaś do mnie: „Więc dobrze się wyspowiadaj, a wszystko będzie w porządku”.

Podejrzewałam, że to co powiedziałaś było prawdą. Lecz świat, diabeł i ciało już mnie trzymały w swoich szponach.

Nigdy nie wierzyłam w działalność szatana. Teraz przyznaję, że demon mocno wpływa na taką osobę, którą byłam wtedy. (10)

Tylko wiele modlitw innych ludzi i moich własnych, wraz z umartwieniami i cierpieniami, odciągnęłoby mnie od diabła.

I to mogłoby tylko być zrobione powoli. Niewiele jest osób opętanych cieleśnie; jednakże, jest wielu ludzi, którzy są opętani wewnętrznie. Demon nie może posiąść wolnej woli tych, którzy poddają się jego wpływowi. Jednak za karę za prawie całkowite odstępstwo jakiejś osoby od Boga, On zezwala, aby ta osoba była opanowana przez „Złego”.

Ja również nienawidzę demona. Niemniej jednak, lubię go, ponieważ on i jego pomocnicy, te upadłe anioły, które upadły z nim na początku czasu, usiłują was zwieść. Istnieją tysiące demonów. Wędrują one po świecie, niezliczona ich liczba, jak roje much poza najmniejszym podejrzeniem ich obecności.

My potępieńcy nie mamy pozwolenia, aby was kusić; to mogą tylko czynić upadłe duchy. (11)

Nasze męki rzeczywiście zwiększają się za każdym razem, kiedy one przynoszą jakąś duszę do piekła. Lecz czym jest to wobec nienawiści! (12)

Nawet jeżeli chodziłam krętymi drogami, Bóg podążał za mną. Przygotowywałam dostęp dla łaski poprzez naturalne prace dobroczynne, które dzięki skłonności mojej natury, nierzadko wykonywałam.

Czasami, Bóg przyciągał mnie do kościoła. Tam odczuwałam pewną tęsknotę. Kiedy opiekowałam się moją chorą matką, pomimo pracy w biurze w ciągu dnia, co naprawdę było dla mnie poświęceniem, wtedy odczuwałam bardzo mocno to przyciąganie w kierunku Boga.

Pewnego razu * było to w szpitalnej kaplicy, gdzie miałaś zwyczaj zabierać mnie podczas godzinnej przerwy w południe * byłam pod takim wrażeniem, że znalazłam się o krok od mojego nawrócenia. Płakałam.

Wtedy jednak, przyjemności świata zatopiły łaskę jak powódź. Ciernie zadusiły pszenicę. Z wyjaśnieniem, że Religia to sentymentalizm, zgodnie z tym co zawsze mówiono w biurze, również wyrzuciłam tę łaskę, tak jak inne, pod stół.

Pewnego dnia upomniałaś mnie, ponieważ zamiast uklęknąć w kościele pośpiesznie skinęłam głową. Uznałaś to za lenistwo i nigdy nie podejrzewałaś, że już wtedy nie wierzyłam w Obecność Chrystusa w tym Sakramencie. Teraz w To wierzę, jednak tylko naturalnie, tak jak ktoś wierzy w burzę, której oznaki i skutki może dostrzec.

W tamtym przejściowym okresie znalazłam religię. Ta uogólniona opinia w biurze była dla mnie bardzo wygodna, ponieważ mówiła, że po śmierci dusza wraca na ziemię jako inna istota, a ta reinkarnacja nie ma końca.

W ten sposób wyeliminowałam niepokojący problem tamtego świata, że nie był już dłużej kłopotliwą sprawą.

Dlaczego nie przypomniałaś mi przypowieści o bogaczu, którego narrator, Chrystus, wysłał do piekła natychmiast po śmierci a innego, Łazarza do raju? Lecz co byś tym osiągnęła Nic więcej ponad to, co mogłaś zrobić swoimi świętoszkowatymi słowami.

Krok po kroku, znalazłam boga, boga wystarczająco oddalonego ode mnie, że nie miałam żadnych zobowiązań wobec niego. Byłam odpowiednio przygotowana, aby zwrócić się wolą i bez zmiany wyznania, ku panteistycznemu bogu albo nawet zostać zadufaną w sobie deistką.

Tamten „bóg” nie miał nieba, aby mnie nagrodzić, ani piekła, żeby mnie straszyć. Pozostawiłam go w spokoju. Oto na czym polegała moja cześć dla niego.

Łatwo się wierzy w to, co się kocha. Z biegiem lat, w ten sposób przekonałam samą siebie do tej mojej religii. Żyłam z nią dobrze, nie będąc przez nią niepokojona.

Jedyną rzeczą, która mogłaby złamać jej kark, był głęboki długotrwały ból. Lecz to cierpienie nie nadeszło. Czy rozumiesz, że „kogo Bóg kocha, tego karze”?

Był piękny lipcowy dzień, kiedy „Stowarzyszenie Młodych Kobiet” zorganizowało wycieczkę do A. Rzeczywiście bardzo lubiłam wycieczki, ale nie te świętoszkowate kobiety, które również brały w nich udział. Inny obraz, odmienny od M.B. Łaskawej z A., od niedawna pojawił się na ołtarzu mojego serca. Elegancki Max N. z domu handlowego stał na nim. Krótko przedtem rozmawialiśmy przy kilku okazjach. Tym razem zaprosił mnie na wycieczkę w samą niedzielę. Ta, z którą miał zwyczaj chodzić była w szpitalu.

Oczywiście, on zauważył, że miałam oczy utkwione w niego. Lecz wtedy jeszcze nie myślałam o wyjściu za niego za mąż. Był czarujący; jednak za bardzo lubił przebywać wśród wielu różnych młodych kobiet. Aż dotąd, zawsze chciałam mężczyzny, do którego mogłabym wyłącznie należeć, jako jedyna kobieta. Zachowywałam więc pewien dystans.

(To prawda. Pomimo całej swojej religijnej obojętności, Ania miała w sobie coś szlachetnego. Zdumiewa mnie, że „uczciwe” osoby mogą również trafić do piekła, jeżeli są one w ten sposób nieuczciwe wobec Boga.)
W czasie wycieczki Max skierował całą swoją uprzejmość na mnie. Na pewno nie prowadziliśmy rozmowy w stylu tamtych „nawiedzonych”, jak czyniły to wszystkie z was.

Następnego dnia w biurze, zbeształaś mnie, że nie pojechałam z tobą do A. Wtedy opowiedziałam Ci o mojej swawolnej niedzieli.

Twoje pierwsze pytanie brzmiało: „Czy poszłaś na Mszę?” Szalona! Jak mogłam uczestniczyć we Mszy, skoro postanowiliśmy rozstać się o szóstej? Czy nadal pamiętasz jak się rozgniewałam i odrzekłam: „Dobry Bóg nie jest tak małostkowy jak wasi księżulkowie?” Teraz jestem zobowiązana Ci wyznać, że pomimo Swojej Nieskończonej Dobroci, Bóg traktuje wszystko znacznie poważniej niż księża.

Po tym pierwszym spacerze z Maxem przyszłam tylko jeszcze raz na wasze spotkanie. W uroczystościach Bożego Narodzenia pewne rzeczy mnie pociągały. Lecz wewnętrznie byłam już od was odseparowana.

Kino, tańce i wycieczki następowały po sobie. Czasami Max i ja kłóciliśmy się, ale wiedziałam co robić, aby zawsze zostawał ze mną.

Byłam w bardzo niezręcznej sytuacji, kiedy rywalka wyszła ze szpitala, była wściekła.

Jej gniew był na moją korzyść. Pozostawałam spokojna, co wywarło wielkie wrażenie na Maxie i w końcu zmusiło go do wybrania mnie.

Wiedziałam jak ją oczernić i odstawić na boczny tor. Mówiłam spokojnie, zewnętrznie będąc obiektywna, ale wewnętrznie wyrzucałam jad. Takie uczucia i insynuacje prowadzą bardzo szybko do piekła. Są one diaboliczne, w prawdziwym znaczeniu tego słowa.

Dlaczego Ci to mówię? Aby udowodnić, że byłam ostatecznie wolna od Boga.

Aby odłączyć się od Boga nie było konieczne, żebyśmy Max i ja zaznajomili się „zbyt blisko”. Zrozumiałam, że straciłabym wiele w jego oczach, gdybym mu uległa przed czasem. Z tego powodu wycofałam się i odmówiłam.

Naprawdę byłam gotowa zrobić cokolwiek, co uważałam za użyteczne. Zależało mi na tym, aby zdobyć Maxa. Z tego powodu naprawdę nic mnie nie powstrzymywało. Rozkochiwaliśmy się stopniowo, ponieważ oboje mieliśmy wspaniałe umiejętności, które mogliśmy wzajemnie doceniać. Ja byłam utalentowana i stałam się zdolną rozmówczynią. W ten sposób doszłam do punktu, gdzie trzymałam Maxa w swoich rękach, przekonana, że byłam jedyną, która go posiadała przynajmniej na kilka miesięcy przed ślubem.

Oto na czym polegało moje odstępstwo od Boga, uczyniłam stworzenie moim bogiem. W pewnych rzeczach można łatwo zauważyć, jak pomiędzy osobami odmiennej płci miłość jest sprowadzana do materii. To staje się czarem osoby, jej żądłem i jej trucizną. „Uwielbienie” jakie miałam dla Maxa stało się dla mnie żywą religią.

To było wtedy podczas przerwy obiadowej w biurze, kiedy tak obłudnie biegłam do kościoła, do księżulków, do odklepywania Różańca i innych bezużytecznych bzdur.

Próbowałaś, mniej lub bardziej inteligentnie, umocnić to wszystko, zapewne nie podejrzewając, że dla mnie w ostatecznym rozrachunku był to sposób na uciszenie mojego sumienia, które sprzeciwiało się temu wszystkiemu za czym podążałam * nadal Go potrzebowałam * aby usprawiedliwić moje odstępstwo racjonalnie.

W głębi duszy, byłam zbuntowana przeciw Bogu. Ty tego nie dostrzegałaś. Zawsze wierzyłaś, że byłam nadal Katoliczką. Ja również chciałam być za taką uważana i nawet udzielałam wsparcia finansowego naszemu kościołowi. Myślałam, że takie „zabezpieczenie” nie zaszkodziłoby.

Pomimo twojej pewności, co do udzielanych odpowiedzi, zawsze myślałam sobie, że nie możesz mieć racji. Wobec naszej napiętej znajomości, ból naszego rozstania był niewielki, kiedy moje małżeństwo nas rozdzieliło.

Przed ślubem, poszłam do Spowiedzi i przyjęłam Komunię jeszcze raz. Była to zwykła formalność. Mój mąż myślał w ten sam sposób. Zresztą, dlaczego nie miałam ich wypełnić? Dopełniliśmy ich tak jak innych formalności.
Wy to nazywacie „niegodnym”. Lecz po tej „niegodnej” Komunii, miałam większy spokój sumienia. To była ostania Komunia.

Nasze życie małżeńskie było w zasadzie harmonijne. Mieliśmy te same opinie na prawie wszystkie tematy. Również w tej: nie chcieliśmy mieć ciężaru posiadania dzieci. Wewnętrznie mój mąż pragnął mieć jedno, naturalnie nie więcej. Lecz w końcu, udało mi się ten pomysł odsunąć. Bardziej lubiłam stroje, ładne meble, babskie herbatki, jazdę samochodem i inne podobne rozrywki.

To był rok ziemskich przyjemności pomiędzy ślubem, a moją nagłą śmiercią.

Każdej niedzieli wybieraliśmy się na przejażdżkę samochodową lub odwiedzaliśmy krewnych mojego męża, wtedy wstydziłam się krewnych mojej matki. Lecz ci od mojego męża, pływali tak jak my na powierzchni egzystencji.

Jednak wewnętrznie nigdy nie czuliśmy się szczęśliwi. Zawsze coś mnie w duszy gryzło. Chciałam, żeby ze śmiercią, która niewątpliwie miała nadejść za długi czas, wszystko się skończyło.

Kiedy byłam małą dziewczynką, słyszałam raz na kazaniu, że Bóg wynagradza dobre czyny, które jakaś osoba dokonała. Jeżeli nie może ich nagrodzić w tamtym świecie, to nagradza je na ziemi.

Niespodziewanie, otrzymałam spadek (od ciotki Lote). Mój mąż był zadowolony widząc jak jego płaca znacznie wzrosła. W ten sposób mogłam bardzo dobrze przyozdobić nasz nowy dom.
Moja religia była w ostatecznej agonii, jak oddalające się migotanie dnia w zapadającym zmierzchu. Bary i kawiarnie w mieście oraz restauracje, gdzie wstępowaliśmy podczas naszych podróży, nie zbliżały nas do Boga.

Wszyscy ci, którzy je odwiedzali żyli tak jak my wchodząc i wychodząc, wychodząc i wchodząc.

Odwiedzając pewną słynną katedrę podczas wakacji, zachwycaliśmy się tylko artystycznymi walorami dzieł sztuki. Wiedziałam jak zneutralizować ten religijny powiew, który z niej emanował od czasów średniowiecza, poprzez ośmieszanie go przy każdej sposobności podczas wizyty. Tak więc, krytykowałam zakonnika, który nas oprowadzał za to, że był nieco brudny i głupi. Krytykowałam handel mnichów, którzy wytwarzali i sprzedawali likier oraz wieczne bicie dzwonów wzywające wszystkich do kościoła, gdzie tylko mówiło się o pieniądzach.

W ten sposób, za każdym razem kiedy łaska pukała do moich drzwi ja ją odrzucałam.

Szczególnie wylewałam swój zły humor na wszystko, co dotyczyło starych przedstawień piekła, jak było ono pokazane w książkach, na cmentarzach i innych miejscach, gdzie widać demony smażące dusze w piekle, w czerwonym i żółtym ogniu, i ich towarzyszy z długimi ogonami przynoszącymi im coraz więcej ofiar.

Klaro, piekło może być przedstawiane źle, ale nigdy z przesadą.
Ponadto, zawsze się bałam ognia piekielnego. Czy pamiętasz, jak w rozmowie o tym podstawiałam Ci pod nos zapaloną zapałkę i powiedziałam do Ciebie: „Oto jak on cuchnie!”

Zdmuchnęłaś tę zapałkę bardzo szybko. Tutaj nikt nie może tego ognia zgasić. Powiem Tobie więcej; ogień, o którym mówi Biblia nie oznacza udręk sumienia. Ogień oznacza ogień. Musimy rozumieć dosłownie to, co Pan Jezus powiedział: „Idźcie precz ode mnie przeklęci w ogień wieczny przygotowany dla was”. Dosłownie!

Ktoś zapyta: „Jak duch może doświadczać materialnego ognia?”

A jak może cierpieć twoja dusza na ziemi, gdy twój palec jest trzymany w płomieniu?

Twoja dusza również nie płonie, ale jaki ból musi znosić cały człowiek!

Podobnie tutaj, jesteśmy przywiązani do ognia całym naszym jestestwem i naszymi zdolnościami. Nasze dusze zostały pozbawione swojej naturalnej lotności, nie możemy myśleć ani chcieć tego, czego chcemy. (13)

Nie staraj się wyjaśniać tej tajemnicy sprzecznej z prawami materii; ogień piekielny płonie nie spalając.

Nasza największa męka polega na tym, że wiemy, iż nigdy nie zobaczymy Boga.

Jak wielką jest dla nas torturą, że na ziemi byliśmy na to obojętni! Gdy nóż leży na stole, nie robi na nikim wrażenia. Możesz widzieć ostrze, ale go nie czujesz. Lecz nóż wchodzi w twoje ciało, a Ty krzyczysz z bólu.

Teraz odczuwamy utratę Boga, zanim Go jeszcze zobaczyliśmy. (14)

Dusze nie cierpią równo. Im bardziej były frywolne, złośliwe, zdecydowane w popełnianiu grzechów, tym bardziej boli ich utrata Boga i tym większą torturę odczuwają.

Potępieni Katolicy cierpią bardziej niż przedstawiciele innych wyznań, ponieważ otrzymali oni zasadniczo więcej światła i więcej łask i ich nie wykorzystali.

Ci, którzy wiedzieli więcej, cierpią więcej niż ci, którzy mieli mniej wiedzy.

Ci, którzy grzeszyli ze złości, cierpią więcej od tych, co upadli przez słabość.

Nikt nie cierpi bardziej niż na to zasługuje. Och! Jak bardzo bym chciała, żeby nie była to prawda, abym miała powód do nienawiści!

Powiedziałaś do mnie pewnego dnia: „Nikt nie trafia do piekła nie wiedząc o tym, że tam idzie.” To było objawione pewnemu świętemu. Śmiałam się z tego. Niemniej jednak, ukrywałam za tym myśl: „W takim przypadku nadejdzie odpowiedni czas na moje nawrócenie”. Oto w jaki sposób myślałam w skrytości.

To co powiedziałaś zdarza się naprawdę. Przed moim nagłym końcem, nie wiedziałam jakie jest piekło. Żadna istota ludzka nie wie. Lecz dokładnie wiedziałam to: Jeżeli umrę, pójdę do wieczności jak ktoś, kto zbuntował się przeciw Bogu. Będę musiała ponieść konsekwencje.

Jak już oświadczyłam, nie zawróciłam, lecz podążałam nadal w tym samym kierunku, ciągnięta przez przyzwyczajenie, jak ci ludzie, którzy działają tym bardziej regularnie i w łatwiejszy do przewidzenia sposób im bardziej się starzeją.

Moja śmierć wydarzyła się w następujący sposób:

Około tydzień temu * mówię według waszego sposobu liczenia, ponieważ licząc według bólu, mogłabym już płonąć w piekle od dziesięciu lat * w niedzielę mój mąż i ja pojechaliśmy na wycieczkę, która była dla mnie ostatnią.

Dzień wstał promiennie. Czułam się świetnie, jak rzadko kiedy. Jednak przebiegło mnie złowieszcze przeczucie.

Nieoczekiwanie podczas powrotu, mój mąż prowadzący samochód i ja zostaliśmy oślepieni światłem pojazdu, który jechał w przeciwnym kierunku z dużą prędkością. Mąż stracił panowanie nad samochodem.

„Jezu!” krzyknęłam. Nie jako modlitwę, ale jako okrzyk. Poczułam zabijający ból spowodowany ściskaniem * była to drobnostka w porównaniu z obecnymi mękami. Potem straciłam przytomność.

Dziwne! Tego samego ranka, zrodził się we mnie, w niewyjaśniony sposób, pomysł, że mogłabym pójść na Mszę raz jeszcze. Brzmiało to dla mnie jak błaganie skierowane do mnie. Jasno i zdecydowanie moje „Nie” ucięło tę myśl. Musiałam definitywnie skończyć z tym pomysłem chodzenia na Mszę. Biorę na siebie wszystkie konsekwencje tego. I teraz to podtrzymuję.
Co stało się po mojej śmierci, już wiesz. Los mojego męża, mojej matki, mojego ciała i pogrzebu, wszystko jest Ci znane, nawet w drobnych szczegółach, które ja znam dzięki naturalnej intuicji, jaką wszyscy tu mamy.

O wszystkim, co się dzieje na świecie mamy jedynie mętną wiedzę. Lecz znamy dobrze to, co nas bezpośrednio dotyczy. W ten sposób, znam również twoje ostateczne przeznaczenie. (15)

* * *

Zbudziłam się z tej ciemności w momencie mojej śmierci. Widziałam siebie otoczoną nagle przez oślepiające światło. Było to w tym samym miejscu, gdzie leżało moje ciało. Działo się to podobnie jak na scenie w teatrze, gdy nagle gaśnie światło; kurtyna jest głośno rozsuwana i ukazuje się oświetlona scena: scena mojego życia.

Tak jak w lustrze widziałam moją duszę. Widziałam łaski, które podeptałam od czasu dzieciństwa, aż do mojego ostatniego „Nie” powiedzianego Bogu.

Miałam wrażenie, że jestem zabójcą postawionym przed trybunałem naprzeciw swoich martwych ofiar. Czy chciałam żałować? Nigdy! Czy się wstydziłam? Nigdy! (16)

Jednak, nie było możliwe nawet, abym pozostała w obecności Boga, którego się wyparłam i odrzuciłam. Tylko jedna rzecz pozostała dla mnie: ogień.

Podobnie jak Kain uciekł od ciała Abla, tak moja dusza rzuciła się daleko od tego straszliwego widoku.

Był to sąd szczegółowy.

Niewidzialny Sędzia powiedział: „Precz ode Mnie!” Wtedy moja dusza została strącona, jak siarkowy cień, w miejsce wiecznych mąk! (17)

Ostatnia informacja od Klary Tak się kończy list o piekle od Ani. Ostatnie słowa były prawie nie do odczytania, tak miały powykrzywiane litery. Kiedy skończyłam czytać ostatnie słowo, cały list zamienił się w popiół.

Co to jest, co tam słyszę? Pomiędzy twardym akcentem linijek, które przeczytałam wyobraźnią, brzmiały słodkie dźwięki dzwonu. Obudziłam się nagle. Stwierdziłam, że nadal leżałam w sypialni wypełnionej światłem wstającego poranka. Z kościoła parafialnego dotarło bicie dzwonów na modlitwę.

Czy to wszystko było snem?

Nigdy nie odczuwałam w Pozdrowieniu Anielskim tak wiele pociechy, jak po tym śnie. Przerywając, odmówiłam trzy Zdrowaś Mario. Potem, stało się dla mnie jasne: musisz uciekać się Matki Najświętszej Naszego Pana, czcić ją z miłością, jeżeli nie chcesz, aby Cię spotkał ten sam los, o jakim mi powiedziała * nawet jeżeli to było we śnie * dusza, która nigdy nie zobaczy Boga.
Nadal przestraszona i drżąca przez tę nocną wizję, wstałam, ubrałam się szybko i pospiesznie zbiegłam do domowej kaplicy.

Moje serce biło mocno i niespokojnie. Lokatorzy, którzy klęczeli blisko mnie spoglądali na mnie podejrzliwie. Chyba myśleli, że jestem tak podekscytowana i zarumieniona, ponieważ biegłam po schodach.

Uprzejma pani z Budapesztu, bardzo cierpiąca, chuda jak dziecko, ledwie widoczna, ale jednak gorliwa w służbie Bogu i bardzo uduchowiona, powiedziała do mnie później w ogrodzie: „Panienko, Nasz Pan nie chce, aby Mu służono tak szybko.”

Jednak, zauważyła wtedy, że coś mnie zdenerwowało i martwiło. I powiedziała uprzejmie: „Niech nic nie wywołuje twojej obawy; znasz radę św. Teresy * niech nic cię nie niepokoi. Wszystko przemija. Temu kto posiada Boga, nic nie brakuje. Bóg sam wystarczy.”

Gdy wyszeptała te słowa, bez cienia tonu kaznodziei, wydawało mi się, że czyta w mojej duszy.

„Bóg sam wystarczy”. Tak, On wystarczy dla mnie na tym i na tamtym świecie. Chcę więc Go posiadać codziennie, pomimo wszystkich poświęceń, które muszę nadal czynić na tu ziemi, aby zwyciężyć. Nie chcę trafić do piekła.DODATEK

WYJAŚNIENIA UZUPEŁNIAJĄCE

1. Potwierdzenie straszliwego dogmatu o piekle.

a). „Czy piekło istnieje? – Dowody wymagane przez zdrowy rozsądek” – O. Lacroix Wydawnictwo S.C.J., Tabaute. Jest to pierwsza oryginalna praca, która ukazała się u nas o przyspieszającym bicie serca problemie piekła (pierwsze wydanie w 1929 r., drugie w 1937), zawierająca 231 stron, średniego formatu. Omawia tę problematykę dogłębnie i całościowo w 12 rozdziałach, podając jako potwierdzenie dogmatu o piekle 4 zdroworozsądkowe dowody filozoficzne i odpowiadając zadowalająco na 12 pytań lub zarzutów.

Jak każdy dogmat Kościoła ma swoje filozoficzne przesłanki wynikające z powszechnego ludzkiego zdrowego rozsądku, tak ciągle te same sofizmaty przeciw istnieniu piekła są przekazywane na świecie z ust do ust. Autor zadbał przede wszystkim o wskazanie przesłanek przeciwnych powszechnemu zdrowemu rozsądkowi, a następnie bada wartość przytaczanych dowodów. W końcu wykazuje, w rozdziale 9, powszechność wiary w piekło oraz w rozdziale 10, ukazuje właściwą naukę chrześcijańską na ten temat.
Jako dowód powszechnej wiary w piekło wśród Żydów, autor przytacza następujące fragmenty z Biblii: Mojżesz (Wyj. 32,22), Job (c.10) , Judyta (16,21), Izajasz (33,14 i 34,24) Jeremiasz (23,40), Daniel (12,2) i św. Jan Chrzciciel (Mat.3,12) oraz konkluduje: „są to świadectwa wielkiej wartości, a niektóre z nich pochodzą z głębokiej starożytności. Przez wiele wieków poprzedzających historię grecką i łacińską, już istniała wiara w piekło takie, jak mówiło o nim Pismo św. wiele razy, jako o prawdzie uznawanej przez wszystkich, a co najmniej przez wierzących.”

Wiara w piekło (Tartar) i czyściec była rozpowszechniona wśród wszystkich ludów pogańskich starożytnego świata. Im bardziej rozwinęli swoją kulturę, tym więcej dokumentów o tej wierze pozostawili nam, Asyryjczycy, Chaldejczycy, Egipcjanie, a nawet Grecy i Rzymianie. Wielu poetów i pisarzy mówi o powszechnej wierze w piekło wśród tych ludów, co świadczy o uniwersalności tej wiary u wszystkich ludów świata. Wspomniani autorzy to: Homer, Orfeusz, Hezjod, Linus, Horacy, Owidiusz, Wergiliusz, Seneka, etc.; Sokrates, Platon, Arystoteles, Cycero, Lukrecjusz, Celsus. Oto przykład, robiący wrażenie fragment z Lukrecjusza, (Da natura rerum, lib. I.III): „Nikt nie jest już dłużej spokojny, niemożliwe jest, aby spać spokojnie: Dlaczego? Ponieważ musi się bać wiecznych mąk po tym życiu, strach z powodu, którego nikt śmiertelny nie może być szczęśliwy…” Bezbożny Voltaire wyznaje (Addit. a l’Hist. Gener.): „Opinia o istnieniu czyśćca, jak również piekła pochodzi z najbardziej zamierzchłej starożytności”. Pojawiające się wykręty zaprzeczające istnieniu piekła, nie pozwalają zapomnieć słów Jouberta (Pensees et Essais et Maximes, t.19, s.318): „Ponieważ rozumowanie atakuje instynkt i powszechną praktykę, będzie trudno ją (wiarę w piekło) odrzucić, ale z pewnością jest ona oszukańcza i fałszywa”. (s.194)

W Nowym Testamencie, wymienia się wiarę w istnienie piekła jako jedną z fundamentalnych prawd Religii Chrystusowej. Pan Jezus nie wskazywał tej prawdy tylko dwa albo trzy razy jakby mimochodem, lecz piętnaście razy w najbardziej wyrazisty i dobitny sposób, jak u Marka (9,42), Łukasza (16,19) i Mateusza (25,41). Również sami Apostołowie często odwołują się do kary wiecznego ognia, jak św. Juda (7), św. Paweł (2 Tes. 1,9) i św. Jan (Ap. 14,11; 20,10). W oczywisty sposób teksty te wskazują bez ogródek, że piekło istnieje.b). „Chrystus i demony” – Dr Armando Polz (171 s.); Wydawnictwo S.C.J., Tabaute. – temat demonów jest powiązany z tematem piekła. Jeżeli duchy potępione przez Boga istnieją i jeżeli dążą, aby zabrać jak największą liczbę ludzi ze sobą na wieczne zatracenie, to jest jasne, że dla tych wszystkich potępieńców musi istnieć niezmierzone piekielne więzienie, tak jak Wiara Chrześcijańska ukazuje, wraz z ogniem straszliwych mąk.

We wprowadzeniu autor przedstawia ogólny zarys tematu, objaśniając pogańskie, żydowskie i Chrześcijańskie wierzenia dotyczące demonów.

Tym kto musi znać doskonale demony nie jest nikt inny jak sam Bóg, Pan Nasz Jezus Chrystus. Z niezliczonych tekstów Pisma św. autor wybiera i przytacza słowa Chrystusa o realności demonów. W pierwszej części wskazuje 9 cech charakterystycznych demonów; w części drugiej dowodzi zwycięstwa Chrystusa nad nimi wszystkimi. Swój końcowy wniosek o niezaprzeczalnej Boskości Chrystusa, autor wyprowadza z Jego absolutnego zwierzchnictwa nad demonami.

Jeśli zatem demony istnieją tak, jak je Chrystus opisał jako wrogów Boga i człowieka, to musi istnieć piekło, gdzie wszystkie z nich są potępione na zawsze razem z ludźmi przez nich zwiedzionymi i tymi, którzy zbuntowali się przeciw Bogu.
2. Na drodze do piekła znajdują się wszyscy bezbożnicy i nie pokutujący grzesznicy
Bezbożnicy są to ludzie, jak sama nazwa wskazuje, bez Boga. Nie chcą oni nic wiedzieć o Bogu, ani o Chrystusie i Jego Religii. Zmierzają do punktu, w którym będą siebie nienawidzić i prześladować. Tworzą ogromną armię szatana na tym świecie. Masoneria i analogiczne stowarzyszenia jako niewidzialni przywódcy należą do diabła. Wszyscy nihiliści, anarchiści, bolszewicy i komunistyczni bojownicy na całym świecie należą do niego. Ci wszyscy „bez Boga”, którzy wypierają się Boga w teorii i praktyce oraz ci, którzy żyją bez Niego, należą do diabła. Istnieje niezliczona ilość ludzi znajdujących się w takiej sytuacji. Konsekwencje tego są zgubne: ponieważ nie chcą oni poznać przez całe życie Boga i prześladują Religię jak tylko mogą, ich wieczny los nie może być inny jak „bez Boga”, będą strąceni do piekła i dręczeni przez demony przez całą wieczność.

Tak samo, na drodze do piekła znajdują się wszyscy nie pokutujący grzesznicy. Święty Paweł ostrzegał (1 Kor. 6): „Nie dajcie się zwieść: ani bezbożnicy, ani bałwochwalcy, ani złodzieje, ani skąpcy, ani pijacy nie posiądą Królestwa Niebieskiego.” Oprócz tych grzechów uczynkowych, są też grzechy zaniedbania, czyli uchybienia w wypełnianiu ważnych obowiązków stanu lub zawodowych, stanu małżeńskiego, kapłańskiego lub religijnego, wykonywanego zawodu lub zajmowanego stanowiska. Nikt nie może zwolnić siebie z wykonywania tych obowiązków. Z tego zaniedbania wynika, w życiu każdego, możliwość popełniania wielu grzechów śmiertelnych, myślą, mową, uczynkami, grzechów pychy, niesprawiedliwości i przepychu.
Jeżeli grzech ciężki zasługuje na karę piekła, to będą strąceni do piekła ci, którzy nie wyrzekli się grzechu, nie żałowali za niego i nie naprawili go, jak dzieje się w przypadku ostatecznego braku skruchy u człowieka, który umiera w grzechu lub bez żalu. Błądzić i grzeszyć jest rzeczą ludzką, ale upierać się przy błędzie i trwać w grzechu jest rzeczą diabelską. Jeżeli w chwili grzechu człowiek pozwala sobie na fascynację grzeszną rozkoszą, to wkrótce po jego popełnieniu otwierają się mu oczy i wraca rozsądek; naturalnie będzie on zawstydzony i zacznie żałować. Jeżeli przeciwnie, upiera się przy swoim grzechu, to tym bardziej jest winny. Uparte trwanie w grzechu jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu. Odwlekanie nawrócenia prowadzi bardzo często do najwyższej kary za brak ostatecznej skruchy i w konsekwencji do piekła.

ZAUWAŻ: Jako logiczny wniosek z tego, co było powiedziane, trzeba również zauważyć, że oprócz zdeklarowanych wrogów Boga, wszyscy ci, którzy nie chcą o Nim słyszeć, czytać i wiedzieć oraz ci, którym nie zależy, aby Go znaleźć, a także ci, którzy żyją tak jakby On nie istniał, nieuchronnie trafią do piekła.

Każdego dnia swojego życia człowiek staje po raz kolejny wobec tej przerażającej alternatywy, dotyczącej jego ostatecznego wiecznego losu. Od tej alternatywy nikt nie może uciec. Jest to ostateczna nieuchronność czekająca wszystkich. Wraz ze śmiercią, każdy otrzyma nagrodę za to, co wolał w swoim ziemskim życiu, z każdym dniem coraz pewniej: będzie z Bogiem wiecznie w niebie, albo będzie strącony do piekła, miejsca wiecznego potępienia i mąk bez końca. Nikt nie może uniknąć tego dylematu, tej nieuchronnej alternatywy. Nikt nie może uciec z rąk Boga. Przed Bogiem nie ma ucieczki, ale tylko do Niego.4. Bojaźń i miłość Boga
Pan Jezus wśród swoich słuchaczy przede wszystkim kładł nacisk na konieczność świętej bojaźni Bożej. Wystarczy przypomnieć tekst św. Mateusza (10,28): „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a duszy zabić nie mogą, ale raczej bójcie się Tego, który i duszę i ciało może zatracić w piekle.” Reguła, w której duchowość wyraża bojaźń Bożą jest zasadnicza: „Bojaźń Boga jest ostatnią barierą, którą napotyka gwałtowność pokusy. Jeżeli człowiek pozostanie stanowczy, to ocali siebie od pogrążenia się w grzechu. Jeżeli nie będzie się opierał, stanie się ofiarą własnej przewrotności.” (s.62 cytowanej pracy). W rzeczywistości, „Bojaźń Boga jest początkiem mądrości.” (Mdr. 1,7).

Bojaźń i miłość Boga nie wykluczają się, ale wzajemnie się wspierają i uzupełniają. Pomiędzy nimi dwiema, jest jeszcze jeden motyw korzyści. Bojaźń, korzyść i miłość, prawowite lub nieprawowite, są trzema głównymi motywami, które wprawiają w ruch cały świat. Jeżeli miłość Boga nie jest wystarczająca dla człowieka, aby wypełniał Prawo Boże, to opiera się ona na pozostałych dwóch motywach, korzyści i bojaźni Bożej. Jest to ostatni środek jaki Bóg stosuje, aby zobowiązać człowieka do kroczenia właściwą drogą i wypełniania swoich obowiązków. Bóg akceptuje służbę i ludzką skruchę zarówno wypływającą z pełnej szacunku synowskiej bojaźni, poprzez którą grzesznik rzeczywiście ucieka od grzechu, ponieważ on obraża Boga i wywołuje Jego gniew, jak i wynikającą ze strachu przed karą. Poza spowiedzią, tylko doskonały żal z miłości do Boga jest ważny, aby uzyskać odpuszczenie grzechów. Z tej perspektywy można zobaczyć ogromne dobrodziejstwa i niezmierne korzyści, jakie daje Katolikom spowiedź.
Z miłości do człowieka Bóg stworzył świat z całym jego pięknem. Z miłości, którą Bóg przeznaczył człowiekowi, aby pewnego dnia żył z Nim razem w niebie, w towarzystwie wszystkich Aniołów i Świętych. Jednak człowiek musi chcieć tej szczęśliwości, zasługiwać na nią i być wartym Boskiego towarzystwa, poprzez właściwe życie i wierność Bogu. Oto powód tego przejściowego stanu człowieka i próby, której został on poddany na tym świecie aż do swojej śmierci. Samo piekło zostało stworzone przez Boga z miłości do człowieka, aby sprawiedliwie zobowiązać nas i prawie nas zmusić, żebyśmy Go kochali. Lecz ten, kto odmawia odpłacać Bogu miłością i upiera się przez swoją złośliwą przewrotność, służąc bożkom tego świata, nieuchronnie utraci niebo z jego wieczną szczęśliwością i trafi do piekła wiecznych mąk. Jednakże, dopóki człowiek żyje na tym świecie, Bóg nieustannie podąża za nim, aby go do Siebie przyciągnąć i nawrócić, oferując mu łaskę i przebaczenie. W każdej chwili przyjmie On w otwarte ramiona skruszonego syna marnotrawnego z dobrocią i miłosierdziem.
Jeżeli ty jesteś przepaścią nędzy, to Ja jestem Przepaścią Dobroci i Miłosierdzia. Moje Serce jest twoją ucieczką. Przyjdź i znajdź w Nim wszystko co potrzebujesz, nawet jeśli dotyczy to rzeczy, o które ciebie proszę.

Nie sądź, że przestanę cię kochać z powodu twojej nędzy, nie: Moje Serce kocha cię i nigdy cię nie opuści. Dobrze wiesz, że właściwością ognia jest palić i niszczyć: w taki sposób jest to właściwość Mojego Serca, aby przebaczać, oczyszczać i kochać.

Czy nie mówiłem ci wiele razy, że Moim jedynym pragnieniem jest, aby dusze dały Mi swoją nędzę? Jeżeli nie odważysz się przyjść blisko Mnie, to Ja przyjdę blisko ciebie.

Im więcej słabości znajduję w tobie, tym więcej miłości znajdziesz we Mnie. Mało ważna jest dla mnie twoja nędza, jedyne co chcę, to być właścicielem twojej nędzy.

Twoja małość robi miejsce dla Mojej wielkości… Twoja nędza i nawet twoje grzechy robią miejsce dla Mojego Miłosierdzia… Twoja wiara przyciąga Moją Miłość i Moją Dobroć.

Lecz proszę cię o to, co masz. Daj mi twoje puste serce, a Ja je wypełnię; daj Mi je obnażone, a Ja je okryję; daj swoją nędzę, a Ja ją przyjmę. To czego nie widzisz, pokażę tobie!… To czego nie masz, wezmę za to odpowiedzialność.

Jest wiele dusz, które wierzą we Mnie, ale jest niewiele wierzących w Moją Miłość; a wśród tych, które wierzą w Moją Miłość, jest bardzo niewiele liczących na Moje Miłosierdzie…

Jeżeli proszę o miłość zgodnie z tym, co Mnie spala, to nie jest to jedyna odpowiedź, której pragnę od dusz: pragnę, żeby one wierzyły w Moje Miłosierdzie oraz oczekiwały wszystkiego od Mojej Dobroci i nigdy nie wątpiły w Moje przebaczenie.

Jestem Bogiem, ale Bogiem Miłości! Jestem Ojcem, ale Ojcem, który kocha z czułością, a nie z surowością. Moje Serce jest Nieskończenie Święte, ale również Nieskończenie Mądre, i ponieważ zna Ono nędzę i ludzką kruchość, pochyla się Ono nad biednymi grzesznikami z Nieskończonym Miłosierdziem.

Kocham te dusze kiedy popełniają swój pierwszy grzech, jeżeli pokornie proszą o Moje przebaczenie… Kocham je nadal, kiedy płaczą nad swoim drugim grzechem i jeśli za niego żałują, nie powiem miliard razy, ale milion miliardów razy, kocham je i przebaczam im zawsze oraz obmywam ich ostatni grzech w Mojej Krwi tak, jak obmyłem ich pierwszy!
Nie jestem zmęczony duszami, a Moje Serce zawsze czeka na nie, aby przyszły i znalazły w Nim azyl, bez względu na to jak byłyby nędzne! Czy ojciec nie dba bardziej o syna, który jest chory, niż o tego, który ma się dobrze? Czy jego uwaga i troska nie są większe wobec tego syna? W ten sposób również Moje Serce kieruje współczucie i czułość na grzeszników, z większą wielkodusznością niż na sprawiedliwych.

Jak wiele dusz znajdzie życie w Moich słowach! Jak wiele będzie obfitować w odwagę, widząc owoc swoich wysiłków: jakiś mały akt hojności, cierpliwości, ubóstwa, może stać się skarbem i zdobyć wiele dusz dla Mnie… Nie biorę pod uwagę działania, patrzę na intencję. Najmniejszy akt uczyniony z miłości może zdobyć wiele zasług i dać Mi wiele pociechy! Moje Serce nadaje Boską wartość nawet najmniejszym działaniom. To co chcę, to jest miłość. Nie szukam niczego oprócz miłości… nie proszę o nic oprócz miłości.

Wieczny ogień piekielny będzie zasłużoną zapłatą za wzgardzoną i podeptaną miłość Boga.
(1) św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica (S. Th.) Supplementum (Suppl.) q.98, a.4: „Potępieńcy chcą, aby wszyscy dobrzy byli potępieni”.
(2) S.Th. Suppl. q.98, a.1.: „W nich samozdeterminowane chcenie jest zawsze całkowicie przewrotne”.
(3) S. Th. Suppl. q.98, a.3, r. ib. ad 3: „Ponieważ nieistnienie uwalnia ich od życia w straszliwej karze, byłoby to większym dobrem dla potępionych niż ich nędzne istnienie… z tego powodu, pragną oni nie istnieć”.
(4) S.Th. Suppl. q.98, a.7, r.: „Nie ma niczego w potępieńcach, co nie jest przedmiotem i przyczyną smutku… W ten sposób kierują swoją uwagę na znane im rzeczy”.
(5) S. Th. Suppl. q.98, a.4, r.: „W potępieńcach panuje całkowita nienawiść”.
(6) S. Th. Suppl. q.98, a.9, r.: „Przed dniem Sądu Ostatecznego potępieńcy wiedzą, że Błogosławiony spotka się z nimi w niewysłowionej chwale”.
(7) S. Th. Suppl. q. 98, a.8, ad 1, ib ad 5, r.: „Potępieńcy rozpoznają w Bogu tylko Kogoś, kto Karze i Zagraża złu, które chcieliby popełniać. Ale ponieważ oni rozpoznają karę jako efekt Jego sprawiedliwości, nienawidzą Go.”
(8) S. Th. I, q.21, a.,ad 1.: „W potępieniu potępieńców ujawnia się miłosierdzie Boga… ponieważ karze ich mniej niż na to zasługują”. * W innym miejscu święty Doktor Kościoła zauważa, że ta sprawa dotyczy przede wszystkim tych, którzy byli w tym życiu miłosierni dla innych. (S. Th. Suppl. q.99, a.5, ad.1.)
(9) Opisane szczegóły z życia ojca Ani i następne wydarzenia są autentycznymi faktami.
(10) Wpływ złych duchów jest zawarty w treści samych nazw „demon” lub „diabeł”. Jako potwierdzenie jego istnienia wystarczą dwa fragmenty z Pisma św.: „Trzeźwi bądźcie i czuwajcie, bo przeciwnik wasz diabeł jak lew ryczący krąży szukając kogo by pożreć”.(1 P. 5,8) Ten ryk nie dotyczy szatana podnoszącego alarm swoimi pokusami, ale żądzy, z jaką stara się nas zepsuć. Św. Paweł pisze do Efezjan (6,11n): „Obleczcie się w zbroję bożą, abyście mogli się ostać wobec zasadzek diabelskich. Albowiem toczymy bój nie przeciw ciału i krwi; ale przeciwko książętom i władzom, przeciwko rządcom świata tych ciemności, przeciwko duchom nikczemnym na niebie”.
(11) S.Th. Suppl. q.98, a.6, ad 2: „Nie jest zadaniem człowieka potępionego psuć i kusić innych, ale to należy do demonów”
(12) S.Th. Suppl. q.98, a.4, ad 3: „Wzrastająca liczba potępieńców, zwiększa jeszcze bardziej cierpienia wszystkich. Lecz w pewien sposób są oni tak pełni nienawiści i zazdrości, że wolą cierpieć bardziej z wieloma niż mniej samotnie”.
(13) S.Th. Suppl. q.70, a.3, r.: „Ogień piekielny dręczy ducha poprzez powstrzymywanie go od czynienia tego, co chce; nie może on działać gdzie chce, bądź tyle ile chce”.
(14) „Oddzielenie od Boga jest męką tak wielką jak Bóg” (wypowiedź przypisywana św. Augustynowi. Cf. Houndry Bibliotheca Concionatorum, Wenecja 1786, vol.2, ad Infernus, par.4, s.427)
(15) S.Th. Suppl. q.98, a.3: „Dusze potępionych nie mają pewnego poznania szczegółów, ale mają tylko mgliste poznanie ogólne materialnej natury.” S.Th. Suppl. q.98, a.4: „Poprzez te (wzbudzane) myśli, dusze te mogą tylko poznać szczegóły, które są zdolne poznać, bądź przez ich charakter, bądź wcześniejszą naukę lub na rozkaz Boży.”
(16) S.Th. Suppl. q.98, a.2, r.: „Źli nie żałują za grzechy, dla nich byłby to złośliwy uczynek. Oni żałują tylko wtedy, gdy są karani bólem za swoje grzechy.”
(17) „Jest pewne, że piekło jest jakimś określonym miejscem. Lecz gdzie się to miejsce znajduje, nikt nie wie.” Wieczność mąk piekielnych jest dogmatem: zapewne najstraszniejszym ze wszystkich. Ma swoje źródła w Piśmie św. Cf. Mt. 25,41 i 46; 2 Tes. 1,9; Jud. 13; Ap. 14,11 i 20,10; wszystkie z nich są niepodważalnymi tekstami, w których określenie „wieczny” nie może być zastąpione lub interpretowane przez „długotrwały”. Jeżeli nie byłoby właściwe, aby zilustrować ten dogmat w konkretnym przypadku, Pan Jezus nie musiałby korzystać w tym celu z przypowieści o bogaczu i biednym Łazarzu. To samo uczynił tam jak i tutaj: opisał piekło i jak można do niego trafić. Nie robił tego dla sensacji, ale z tego samego powodu, dla którego ukazała się ta publikacja. Cel tej broszury można wyrazić w następującej radzie: „Pozwól nam zejść do piekła, gdy jeszcze jesteśmy żywi, abyśmy do niego nie trafili kiedy umrzemy.” Ta rada skierowana do każdej osoby jest parafrazą Psalmu 54: „Descendant in infernum viventes, videlicet, ne descendant morientes”, którą znajdujemy w pracy (błędnie) przypisywanej św. Bernardowi (Patr.Lat. Migne vol.184, Col. 314, b).Niniejsza praca jest tłumaczeniem broszury zatytułowanej „List zza grobu” wydanej poprzednio przez Graficas Armando Basilio (rua Julia Lopes, 16 – Rio de Janeiro), która posiada na pierwszej okładce następujące adnotacje: Imprimatur dla oryginału w języku niemieckim: Brief aus dem Jenseits:Treves, 9.11.1953. N.4/54. Kościelna aprobata, dla tej broszury: Taubate- Est. de Sao Paulo- 2.11.1955

Z uwagami O. Bernhardina Krempel CP,
Doktora TeologiiTłumaczenie na język polski
Sławomir Olejniczak