Odejść, to trochę umrzeć

W ostatnią niedzielę, ks. Mariusz zadedykował mi swój wiersz podczas Mszy, podczas której odbyło się swego rodzaju pożegnanie. I choć raczej łatwo się nie wzruszam to te słowa, w tych okolicznościach wywarły nie tylko na mnie duże wrażenie.

„Dzięki Ci, Panie, za chwile niemocy

Dzięki za wszystko, co się nie udało

Za wierne gwiazdy, przewodniczki nocy

Za to, co w życiu najbardziej bolało

Za to, że często mówisz mi z miłością:

Słabość jest twoją największą wartością

 

Dzięki za listy, których nie napiszę

Do tych, których kochałem, już ich nie ma

I żalu po nich nikt nie ukołysze

I za młodości przedziwny poemat

Za to, że w kinie tak jak dziecko szlocham

I że po ludzku już się nie zakocham

 

Za ciemne noce dziękuję Ci, Panie

Za tyle rzeczy, których już nie zrobię

I nic wielkiego już się tu nie stanie

To wszystko dzisiaj oddam, Panie, Tobie

Wszystkie słabości, lęki, niepokoje

Jeśli Ty w zamian dasz mi serce swoje”

 

ks. Mariusz Bernyś, W zamian, za: M. Bernyś, M. Dłutowski, Ogień z nieba. Hymny, uwielbienia i rozważania o koronce do miłosierdzia Bożego, Ząbki 2013.