Choroby naszego wieku

Gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał mu się Pan i rzekł do niego: „Jam jest Bóg Wszechmogący. Służ Mi i bądź nieskazitelny”.

Potem Bóg rzekł do Abrama: „Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną. Przymierze, które będziecie zachowywali, między Mną i wami, czyli twoim przyszłym potomstwem, jest takie: wszyscy mężczyźni mają być obrzezani”.

I mówił Bóg do Abrahama: „Żony twej nie będziesz nazywał imieniem Saraj, lecz imię jej będzie Sara. Błogosławiąc jej, dam ci z niej syna, i będę jej nadal błogosławił, tak że stanie się ona matką ludów i królowie będą jej potomkami”.

Abraham, upadłszy na twarz, roześmiał się; pomyślał sobie bowiem: „Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką?”

Rzekł zatem do Boga: „Oby przynajmniej Izmael żył pod Twoją opieką!” A Bóg mu na to: „Ależ nie, żona twoja, Sara, urodzi ci syna, któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawrę przymierze, przymierze wieczne z jego potomstwem, które po nim przyjdzie. Co do Izmaela, wysłucham cię: Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt, narodem wielkim go uczynię. Moje zaś przymierze zawrę z Izaakiem, którego urodzi ci Sara za rok o tej porze”. Wypowiedziawszy te słowa, Bóg oddalił się od Abrahama.

Gdy Jezus zeszedł z góry, postępowały za nim wielkie tłumy. A oto zbliżył się trędowaty, upadł przed Nim i prosił Go: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Jezus wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł: „Chcę, bądź oczyszczony”. I natychmiast został oczyszczony z trądu.

A Jezus rzekł do niego: „Uważaj, nie mów nikomu, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”.

Dwa czytania i dwie przypadłości, niepłodność i trąd. Pierwsza polega na tym, że stare ciało nie może przekazać życia, druga na gniciu ciała, na umieraniu za życia. Jaki ma to związek z naszymi czasami i świętym Ireneuszem, którego dziś wspominamy?

Pojawiają się przecież opinia jakoby stary Kościół nie dawał już życia, jakby był bezpłodny, martwy, toczony trądem w postacie prawdziwych lub domniemanych skandali. Ireneusz musiał zmagać się z podobnymi problemami. Gnoza powodowała chorobę ciała – Kościoła. Wiele dusz zostało zwiedzionych prostymi odpowiedziami na skomplikowane problemy (co jest cechą sekt i polityków). Ireneusz daje na to odpowiedź. Po pierwsze jasno nazywa problemy. Wylicza heretyckie poglądy, nazywa chorobę. Dopóki problemy będziemy chować pod dywan i przykrywać polityczną poprawnością, podobni będziemy do lekarza, który pacjentowi z nowotworem mówi, że to katar. Trzeba dotknąć chorego miejsca, jak Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Ten dotyk pewnie bolał chorego, ale jednocześnie był uzdrawiający. Dalej zaleca Ireneusz, jest sukcesja i Tradycja. Ta pierwsza polega na nieprzerwanej linii Prawdy głoszonej przez biskupów pochodzących od apostołów. Tradycja natomiast, pisana wielką literą, to nie sianko położone pod obrusem w Wigilię, ale przekazywanie tego, co otrzymaliśmy. Tradidi quo et accepi (?Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem?, 1 Kor 11, 23). Przyjmując Tradycję, wchodzimy na barki olbrzymów. Widzimy nieco dalej, ale tylko dlatego, że przed nami byli ci, których śmiało możemy nazwać strażnikami depozytu wiary. Nie powinniśmy, a nawet nie wolno nam, budować Kościoła od początku. Grupy, które poszukują i próbują praktykować chrześcijaństwo pierwotne, popełniają błąd archeologizmu i podobne są poszukiwaczom żołędzia w korzeniach dębu mającego 2000 lat.

Jest więc św. Ireneusz nauczycielem uzdrawiającego dotyku, który powinniśmy przenosić od dzisiejszej Ewangelii, przez pokolenia, wgłąb naszej duszy, aż po trąd współczesnego Kościoła.

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi