Cierpienie dzieci

Nie znam odpowiedzi na pytanie dlaczego dzieci cierpią. Mogę pokazać kilka przykładów dzieci, które dzięki cierpieniu wzniosły się ku świętości. Jest to o tyle ważne, że coraz częściej podnoszony jest argument o jakości życia jako kategorii przesądzającej o życiu lub śmierci.

Grzebiąc w bibliotece, natknąłem się na książkę Domenico Mondrone, „Angiolino chłopiec, który umiał cierpieć„, Rzym 1986. Książka oczywiście dostępna tylko w antykwariatach i na allegro.

Pogodny chłopiec, urwis i psotnik. Zawsze w centrum uwagi, naturalny przywódca, czasem nieposłuszny rodzicom. Pewnego dnia daje znać o sobie choroba. Nikt nie spodziewa się konsekwencji. Z początku objawy są lekceważone, a potem życie małego chłopca zostaje wywrócone do góry nogami. Drogi od szpitala do szpitala, lekarze, specjaliści i amputacja nogi. Nic nie pomaga, choroba czyni spustoszenia w organizmie. Angiolino dorasta duchowo. Pragnie ofiarować swoje cierpienie za nawrócenie grzeszników. Ta intencja będzie łączyła wszystkich naszych bohaterów. Mimo bólu podejmuje apostolstwo, jest przyjęty do „Cichych Pracowników Krzyża”. W szpitalach przez przykład, modlitwę i rozmowę nawraca ludzi będących z daleka od Boga. Robi to czasem na swój urwisowaty sposób np. grając w karty z jednym, pacjentem robi zakład, że jeśli wygra tenże pacjent pójdzie do spowiedzi. Przy tym wszystkim pozostaje dzieckiem skłonnym do żartów i psot. Kiedy choroba się nasila, ofiarowuje swoje cierpienie za grzeszników. Kiedy szedł o kulach po amputacji i wzbudzał naturalną litość, mówił „Proszę pani, czy pani nie wie, że każdy mój krok może zbawić jakąś duszę?” Kiedy jego mama była smutna, powtarzał jej „Mamo, Bóg nigdy nie żąda zbyt wiele. Ja czuję się silny, ale ta bestia – nowotwór – ma jeszcze sporo do pożarcia”. Nie skarżył się, nawet kiedy bardzo bolało, wszystko ofiarowywał. Kiedy nie mógł z bólu powstrzymać łez, nakrywał głowę kołdrą. Mówił: „Nie warto, abym mówił ci o tym, jak cierpię. Cierpienie to sprawa między mną a Panem Jezusem. Nie powinienem być ciężarem dla innych z powodu mojego cierpienia, chcę tylko ludzi obdarzyć jego owocami”. Kiedy zmarł, Angiolino Bonetta miał 14 lat. Cierpienie zaprowadziło go na wyżyny świętości, dziś jest kandydatem na ołtarze, ale nigdy nie przestał być dzieckiem. W jednym z ostatnich zdań jakie wypowiedział, rzekł: „Jeśli przy mojej śmierci Madonna by mi się nie ukazała, to bym jej tego nie darował”.
Duchowy opiekun Angiolina i założyciel Cichych Pracowników Krzyża oraz Ochotników cierpienia ks. Luigi Novarese, został beatyfikowany w 2013r.

Drugiego z bohaterów już opisywałem. Informację o nim można znaleźć w książce José Salaverri „Sto pięćdziesiąt razy kocham Cię„.
4 sierp­nia 1946 roku uro­dził się Fau­stino Perez-?Manglano y Magro.

Jest nor­mal­nym chłop­cem. Lubi grać w piłkę nożną, wspi­nać się po górach. Kiedy miał dzie­sięć lat obie­cał Matce Bożej, że będzie odma­wiać róża­niec codzien­nie. Potem rodzi się w nim pra­gnie­nie kapłań­stwa. Chce być misjona­rzem w Ame­ryce Połu­dnio­wej. Zaczyna pro­wa­dzić dzien­nik, w któ­rym zapi­suje rze­czy małe i wiel­kie. ?Roz­ma­wia­łem dzie­sięć minut z Chry­stu­sem, zarówno o misjach, jak i o wyniku meczu pomię­dzy Sara­gossą a Walen­cją? (17.10.1960). Swoje inten­cje i roz­wa­ża­nia tajem­nic różań­co­wych zapisuje w dzienniku. Włą­cza w nie swoje życie, szcze­gól­nie gdy pismo staje się niewyraźne?

3 marca 1963 roku jest nie­dziela. Nie może się poru­szać na łóżku, ma spuch­nięte nogi. Oddy­cha z trud­no­ścią, jest wyczer­pany. Przy­nie­siono mu, jak codzien­nie, Komu­nię świętą.

– Fau­stino, czy ofia­ro­wa­łeś już swoje cierpienia?

?Tak, ojcze? za wszyst­kich? za dusze? nie mogę jed­nak rozmyślać.

– Nie szko­dzi. Ofiaruj?

Rok wcze­śniej zapi­sał w dzien­niczku: ?Krzyż Chry­stusa! Wszy­scy, któ­rzy cier­pią, są żywymi krzy­żami Chrystusa?.

Wie co się z nim dzieje, nie wypusz­cza różańca z rąk. Zapi­suje strofy jakby zbyt doj­rzałe na jego wiek. ?Już teraz musimy przy­jąć śmierć. Śmierć z Dzie­wicą Maryją jest cudowna. Chry­ste, spraw, bym z każ­dym dniem był coraz bar­dziej oddany Maryi. Chcę być zawsze z Nią wewnętrz­nie zjed­no­czony. W ten spo­sób Ona pomoże mi umrzeć śmier­cią auten­tycz­nie świętą. Niech śmierć przyj­dzie wtedy, kiedy zechce Bóg i tam, gdzie chce Bóg. Niech przyj­dzie w takim cza­sie, w takim miej­scu i w taki spo­sób, jaki będzie dla mnie naj­lep­szy, gdyż posyła ją nasz Ojciec, Bóg. Niech będzie bło­go­sła­wiona nasza sio­stra śmierć? (21.01.1963).

– Mamo, umieram.

?Odwagi, Fau­stino.

?Tak, mamo, sta­ram się. Ale to trudne?

Ści­ska mocno w dłoni meda­lik Matki Bożej. Całuje go raz po raz.

3 marca 1963 roku naro­dził się dla nieba. Nie został misjo­na­rzem, Bóg zado­wo­lił się jego ogrom­nym pragnieniem.

Cho­ciaż?

Wła­ści­wie bowiem został misjo­na­rzem całego świata?
Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1986 roku.

Antoniettę Meo spotkałem kiedy byłem w Rzymie i odwiedzałem bazylikę Świętego Krzyża w Jerozolimie (mylnie nazywaną bazyliką Świętego Krzyża Jerozolimskiego) W każdym razie tam znajduje się teraz grób dziewczynki, którą w domu nazywano Nennoliną.

Urodziła się w pobliżu owej bazyliki, w bardzo wierzącej rodzinie. To także cecha wspólna naszych bohaterów. Pierwsze słowa, które dziewczynkę nauczyła pisać mama były: Jezus i Maryja. Była bardzo radosnym dzieckiem, czasem niesfornym. Pewnego dnia gdy bawiła się w ogrodzie rozbiła kolano o kamień. Diagnoza: rak. Leczenie: amputacja nogi. Cierpi i zaczyna pisać listy do Boga, Maryi, Anioła Stróża. Dojrzewa w niej myśl o ofiarowaniu cierpienia:

„Jezu pierwszą i najważniejszą rzeczą, o którą Cię proszę, jest prośba o to, bym była święta. Chcę bardzo cierpieć, by wynagrodzić Ci za grzechy ludzi, szczególnie tych najbardziej złych. Chciałabym być palącą się dzień i noc przed tabernakulum lampką”.

Przyjmuje pierwszą Komunię i wkrótce bierzmowanie. Odtąd chce, aby kapłan codziennie przychodził do niej z Panem Jezusem. Z trudnością może oddychać, nie siada, ale nie skarży się. W ostatnim liście napisze: „Najukochańszy, ukrzyżowany Jezu, ja Ciebie bardzo kocham! Chciałabym być przy Tobie na górze Kalwarii. (…) daj mi koniecznie znosić te cierpienia, które za grzesznika ofiarowałam”.
Umiera jako niespełna siedmioletnia dziewczynka, będzie prawdopodobnie najmłodszą błogosławioną Kościoła. Papież Benedykt XVI, który w 2007 roku podpisał dekret stwierdzający heroiczność jej cnót, powiedział do dzieci: „Jaki świetlany przykład zostawiła ta wasza mała rówieśnica! (…) W swym bardzo krótkim życiu (…) wykazała wyjątkową wiarę, nadzieję i miłość oraz inne cnoty chrześcijańskie”.
O jej życiu można dowiedzieć się z książki: Maria Meo, Nennolina. Sześcioletnia mistyczka. Świadectwo matki.

Żadne z tych dzieci nie chciało cierpienia, nie szukało go. Modlili się o zabranie choroby, jeśli taka jest wola Boża. Nennolina pisała „Chciałabym nigdy nie chorować (…). Jeśli chcesz, spraw, abym zaczęła chodzić, ale jeśli nie chcesz tego – fiat voluntas Tua (niech będzie wola Twoja)”.

Nie znam odpowiedzi na pytanie o cierpienie dzieci, kiedy jednak Pan przyjdzie na końcu czasów i wszystko się wyjaśni, aborcjonistom opadnie szczęka.